verdwalen-light

Ik blog elke dag, alleen niet élke dag: na deze een aantal dagen niet. Ik ben weer even in mijn hutje op de hei, al is het wel iets meer dan een hutje, en staat het helemaal niet op de hei.

Wel is het er rustig, zowel in als buiten het huisje. Ik ken de plek, kom er al jaren. Steeds loop ik hetzelfde pad af, hetzelfde bos in, waarin ik iedere keer weer verdwaal. Al is het verdwalen-light, want zo ver van de bewoonde wereld verwijderd ben ik nou ook weer niet.

Als ik er wandel kom ik nooit iemand tegen, tot ik toch iemand tegenkom. Groeten doen ze er zonder opsmuk: een knikje, een binnensmonds “mogge”. Ik denk dat ze je er ook zwijgend zouden begraven.