vragen

Dag in, dag uit worden mij vragen voorgelegd. Die bestaan uit verschillende categorieën. Soms is een vraag helemaal geen vraag. Zoals de nieuwe slogan van Hellofresh op de achterkant van hun bestelbusjes: “Is het al etenstijd?” Ik ga daar meteen heel serieus over nadenken, terwijl de meeste mensen begrijpen dat wordt bedoeld dat het bezorgde eten zo vers is dat iedere klant zodra de bel gaat naar de klok kijkt en denkt: kon ik maar vast gaan koken.

Wat je ook hebt zijn retorische vragen, bijvoorbeeld: “Mag ik heel even wat vragen?” Waarop aansluitend een vraag komt, terwijl ik nog helemaal geen ja heb gezegd.

“Vind je toch niet erg hè?”
”Zet jij de borden even in de vaatwasser?”
”Wie wil dit nou niet?”

Achter iedere zin staat een vraagteken, maar dat kan net zo goed weg. Want eigenlijk staat er:

“Dit vind jij niet erg.”
”Zet de borden in de vaatwasser.”
”Iedereen wil dit.”

Soms is een vraag ineens wél echt een vraag. Zit je lekker op de bank, half te luisteren naar de persoon naast je, half weg te dromen, wordt er ineens gevraagd: “Hoe vind je eigenlijk dat het gaat tussen ons?”