wat er niet is blijft

Joni Mitchell zong: “Don't it always seem to go/that you don't know what you got 'til it's gone.//They paved paradise and put up a parking lot.”

Jens Meijen dichtte in de drie jaar geleden verschenen bundel Xenomorf: “wat is het punt van tijdreizen/als je weet hoe het eindigt?”

Hoe het eindigt, is dat wat je in gedachten weer levensecht voor je zag is verdwenen. Mitchells paradijs werd een parking en Meijens “school waar je alle eerste keren had/is nu een kuil in de grond”.

Het punt van tijdreizen is dat je iets wat je je verbeeldt sterker kunt invoelen dan de realiteit. Je kunt doen alsof de parking nooit verrezen is en vanuit de kuil in de grond je oude school gewoon weer doen verrijzen. Als je weet hoe tijdreizen eindigt, kun je dat einde (in gedachten) ook vermijden.

Mathias Svalina schreef: “Someone has stolen the thing you love most. You are surprised, because what the thief stole, you did not think this was what you loved most.” Een tegeltjeswijsheid is dat je pas weet wat je had als het weg is, maar een originelere observatie is dat droombeelden in tegenstelling tot de werkelijke niet verdwijnen en dat wat er niét is dus blijft.