aardkorstmuziek

Gisteravond ging ik naar een concert van Sigur Rós. De IJslandse band, vertolker van het genre aardkorstmuziek, kan soms hopeloos ontoegankelijk zijn, maar weet toch op een dinsdagavond de AFAS Live in Amsterdam uit te verkopen. Dat stemde me hoopvol.

Moeilijk was het wel om me te concentreren op de muziek, vanwege de vele smartphoneschermen om me heen die steeds weer naar boven werden gestoken. Kwam er net een prachtig, sereen stukje, moest het weer worden vastgelegd. Ik probeerde er geen oordeel over te hebben, maar de stoïcijn in mij vocht stevige robbertjes met de serial killer.

Op driekwart van het concert sprak zanger Jónsi enkele onverstaanbare woorden tot het publiek, voor de rest was er alleen op het eind sprake van contact, toen de voltallige band arm in arm aan de rand van het podium het applaus met handgeklap beantwoordde. Ik vind dat heerlijk: geen publieksparticipatie, geen is everybody happy: de artiest in zijn cocon en het publiek schouwt toe.

Een tijd geleden was ik op IJsland. Het was net voor ik stopte met drinken, ik heb het er nog eens goed van genomen. Toen ik in het hotel de douche opendraaide, rook het naar zwavel. De receptionist was een afgestudeerd filosoof die moest bijbeunen om zijn in Japanse yens afgesloten hypotheekschuld af te kunnen lossen. Om elf uur 's ochtends kwam de zon op, om twee uur 's middags ging hij onder. In die drie uur tijd kon je de mooie, magische mensen zien die de rest van de dag verdwenen onder een dikke, donkere deken.