we are the world

Er zijn mensen die mij open noemen, maar in werkelijkheid draag ik vele geheimen met me mee. Een ervan is dat ik ‘We Are The World’ best een lekker nummer vind.

Dat kan natuurlijk helemaal niet, dat ik ‘We Are The World’ best een lekker nummer vind. Ik ben de man van Gravenhurst en King Tubby. Van Dead Can Dance en Ol’ Dirty Bastard. Van The Sound en The Smiths. Niet van U.S.A. For Africa.

Maar ik kan er niets aan doen. Het is sterker dan ik. Gisteren keek ik de Netflix-documentaire over hoe 46 toonaangevende zangers en zangeressen op 28 januari 1985 gezamenlijk een lied inzongen waarvan de opbrengsten naar de hongersnood in Ethiopië zouden gaan. Weer hoorde ik het rustige begin met Lionel Richie. De lage whiskystem van Tina Turner. De magistrale zuiverheid van Steve Perry. De fijne uithaal van Cyndi Lauper. En als vingerlikkend lekker dessert de ad libs aan het eind van Stevie Wonder, Bob Dylan, Bruce Springsteen en bovenal Ray Charles.

Wat op dit blog gebeurt, blijft op dit blog. Dus vertel niemand over mijn liefde voor dit suikerzoete lied. Vaak betwijfel ik of ik wel een reputatie héb, maar zou ik er een hebben, dan wil ik haar niet te grabbel gooien.