welkom

Hans Plomp is dood. Hij heeft zijn stoffelijk omhulsel afgelegd. Zijn ruimtepak dat ’m ooit paste, maar nu knelde als een keurslijf.

Het afleggen van een omhulsel, een ooit passend ruimtepak, het zijn woorden van Hans zelf, uit een gedicht getiteld: Laat mij, dat zo eindigt:

Kom, raak me nog een keer aan,
laat me dan gaan
uit dit bestaan.

Dit zou zo over hem kunnen gaan, maar het is een al wat ouder gedicht, opgedragen aan een vriendin die eerst een auto-ongeluk had gehad en toen ze eindelijk hersteld was van haar verwondingen kanker kreeg.

Ik typte trouwens per ongeluk verwonderingen. Dat een vriendin was hersteld ‘van haar verwonderingen’. Een fraaie verhaspeling. Hans Plomp is nooit van het verwonderen hersteld. Zeven jaar geleden maakte ik een podcast met ’m in en rond zijn huis in het dorpje Ruigoord (hier te beluisteren en naar aanleiding van het verschijnen van deze bundel) en de levenslust klotste tegen de plinten.

Destijds vertelde hij me dat hij nog regelmatig contact had met collega-dichter Simon Vinkenoog. Die was acht jaar eerder overleden, maar kwam geregeld nog even buurten. En nu ben ik dus benieuwd bij wie Hans Plomp na zijn dood nog op bezoek zal gaan. Als je maar weet dat je altijd welkom bent.