zwaan
Gisterochtend had ik de intake bij de instelling die volwassenen met autisme ‘helpt om hun leven weer op de rails te krijgen’. Alsof ik een trein ben op zijn zij die overeind wordt getrokken.
Hoe het ging kan ik nog niet opschrijven. Technisch gezien wel, ik hoef maar te gaan tikken, maar ik kan dingen die ik meemaak die zó persoonlijk zijn niet meteen daarna als een verslaggever uitwerken en publiceren. Dan wordt mijn leven als dat van Truman Burbank in The Truman Show en speel ik de hoofdrol in mijn eigen realitysoap. Er moet een scheiding zijn tussen mijn echte leven en dat op papier, anders word ik koekoek.
Vanochtend hoorde ik op de radio dat er een file stond op de A12 vanwege “een dode zwaan op de weg”. Dat zakelijk opgelezen bericht emotioneerde me in vergelijkbare mate met hoe Tony Soprano reageerde toen de eenden uit zijn zwembad vlogen. De intake van gisteren heeft me uitgeput en nu sta ik in de boksring met mijn dekking laag. Elke stoot mijn richting op is raak. Ik kan het er niet bij hebben vandaag: die dode zwaan. De auto die 'm heeft geraakt, die nu wordt schoongeborsteld in de wasstraat.