nina, john en johann sebastian

Als het te druk is in mijn hoofd is er muziek om de boel weer wat rustiger te krijgen. Ik heb een aantal go to-albums, waarvan drie met alleen piano: Solo Piano I van Chilly Gonzales, Early Piano Works van Erik Satie (uitgevoerd door Reinbert de Leeuw) en Private Concert van John Lewis.

Jazzpianist John Lewis speelde samen met Miles Davis, Dizzy Gillespie, Charlie Parker, kortom: de groten. Hij was oprichter van The Modern Jazz Quartet en zo kwam hij in mijn leven, want toen mijn vader ons gezin verliet was ik tien en het enige wat hij achterliet was een bananendoos vol platen, waaronder (toepasselijke titel) The Last Concert van The Modern Jazz Quartet. Ik heb het grijsgedraaid.

Het openingsnummer van Lewis’ album Private Concert heet Saint-Germain-Des-Prés en blinkt uit in precies de juiste combinatie van frivoliteit en melancholie. Het is vrolijk, maar niet té vrolijk. Uiteindelijk groeit de riedel uit tot een soort charleston, waarna Lewis weer een versnelling lager gaat, bedachtzamer op de toetsen drukt. Het is deels improvisatie, hij zou het stuk nooit twee keer op dezelfde manier spelen, maar wat een geluk dat precies bij deze uitvoering de recordknop was ingedrukt.

Grappig genoeg heet het tweede nummer op het album: The Opening Bid. Het is een mix van Bach en jazz, een ‘Wohltemperierte Klavier’, maar dan om op te dansen, of nou ja: op mee te bewegen. Net als Nina Simone begon John Lewis met het spelen van klassieke muziek en was zijn droom: concertpianist worden. Pas daarna kwam de jazz, maar Bach bleef, zoals ook Nina Simone in haar lied Love Me Or Leave Me een Bach-solo opnam, als ode aan wat geweest is en nooit, nooit, nooit voorbij zal gaan.