ach

Als mij wordt verteld dat iemand die ik ken of een bekend iemand is overleden, raak ik doorgaans overmand door een verpletterende neutraliteit. Ik mis het palletje dat de meeste mensen indrukken, of beter gezegd: dat bij de meeste mensen wórdt ingedrukt, waarna bij hen als na een ‘cue’ een vat vol verdriet wordt opengezet.

Smeekbedes, schokkende schouders en gesnotter. Ik zit er dan meestal bij als Meursault bij zijn moeder. Ik snap ook niet precies waaróm mensen gaan huilen als iemand wegvalt. Ik kan het gemis van iemand wel duiden, begrijp het confronterende ook wel van ineens een lege stoel aan tafel, de kleine dingen die je gaat missen, zoals weet ik veel... De uitblijvende felicitatie op je verjaardag. Nooit meer knuffelen. Het verschil is alleen dat ik dat gemis ook onmiddellijk aanvaard.

- "Die en die is dood."
- "Ach, wat naar. Hoe is het gebeurd?"
- "Ouderdom."
- "Ach. Wanneer?"
- "Vanmiddag om kwart over vier."
- "Ach. Nou. Dank je wel voor de informatie."

En dóór.

Soms zoek ik op Wikipedia de definitie op: ‘Huilen is een universeel en typisch menselijk verschijnsel waarbij het lichaam tranen produceert, meestal door verdriet, pijn, onmacht, grote vreugde of ontroering.’ Het is best moeilijk als je een lichaam hebt dat die tranen niét produceert. Als een koe die geen melk geeft en door een boer op een weilandje achteraf wordt gezet. Sta ik daar moederziel alleen en dan bof ik nog, want koeien die geen melk geven worden meestal afgemaakt.