achtenveertig

Vanochtend had Astrid Kersseboom op NPO Radio 1 een gesprek met een huisarts die ongeneeslijk ziek is en het was een boeiend gesprek. Het begon al met de beginvraag: “Hoe gaat het op dit moment met u?” waarop het antwoord tot verrassing van de interviewer luidde: “Nu even niet zo goed, want mijn vader is net overleden.” Kersseboom moest even schakelen, maar reageerde vervolgens uitstekend door op te merken: “Dan komt u dus veelvuldig in aanraking met het onderwerp levenseindes.” Zo kon het gesprek toch door.

De huisarts legde op rustige toon uit dat ze ongeneeslijk ziek was, maar daarmee nog niet direct stervende. Ze krijgt behalve medicatie ook palliatieve zorg, maar die zorg is niet alleen bestemd voor haar, ook voor haar partner en kinderen. “Want die hebben het er soms best moeilijk mee.”

De geïnterviewde maakte de dingen niet mooier dan ze waren, maar ook niet lelijker. “Ik ben nog niet zo oud, althans, dat vind ik zelf,” merkte ze tussen neus en lippen op, waarop Kersseboom vroeg hoe oud dan en het antwoord was: “Achtenveertig.”

Ze brak niet in stukken toen ze het zei, maar sprak ook niet overdreven monter, alsof ze het cijfer van een balletje uit de bingomolen aflas. Ze vertelde het zoals het is en daar kreeg ze de tijd voor. Zowel voor de interviewer als de geïnterviewde neem ik mijn hoed af.