achtervolginkje

Gisteren fietste ik als een bezetene door Amsterdam. The Smiths door mijn oortjes: ‘I don't want a lover… I just want to be seen… in the back of your car.’

Bijna veertig jaar geleden fietste ik net zo hard, alleen dan door vinexwijken. De muziek was hetzelfde, de geluidsdrager anders: een TDK-cassettebandje.

Zoals zo vaak speelde ik achtervolginkje, deed ik alsof ik voor iets op de vlucht was. Steeds had het me bijna te pakken, een klauw die net geen grip kreeg, mijn schouder schampte.

Trappen op de pedalen, zweet dat mijn verzadigde wenkbrauwen niet meer konden tegenhouden, zout in m’n ogen. Precies zo stoempte ik gisteren door de stad, hard meezingend met Morrissey: ‘I don't want a lover… I just want to be tied… to the back of your car.’