het hoogste podium

Gisteren traden mijn zoon Julian en ik op in de kerk in Ruigoord. De andere optredenden waren Django Duyns, Walt van der Aar en Pamela Koevoets, MC’s waren Yvonne van Doorn-Mousset en Diana Ozon.

Yvonne is de partner van Johnny van Doorn, de in 1991 overleden Selfkicker die ik vijf jaar daarvoor, op mijn zestiende, zag optreden in het plaatselijke theater in Alphen aan den Rijn. Na afloop sprak ik ’m aan: “Ik schrijf ook gedichten.” Waarop Van Doorn me bij mijn schouder pakte: “Dat is mooi, jongeman!”

Nog een flashback, maar dan naar 2007, toen stichting Wintertuin in Arnhem een Johnny van Doorn Memorial organiseerde. Martin Bril, Hans Verhagen en Simon Vinkenoog waren erbij, dus die leefden nog, een vaststelling waar geen speld tussen te krijgen is. Verhagen en ik werden met een busje opgehaald vanaf zijn appartement op de Prins Hendrikkade in Amsterdam; vóór het voorreed hadden Hans en ik al een paar straffe GT’s naar binnen gemikt.

Aan Diana Ozon bracht ik twee jaar geleden reeds een hommage. Gisteren in de kerk in Ruigoord herinnerde ik me hoe ik in de jaren tachtig mijn eerste gedichten, die rammelden als een oude fiets, naar haar stuurde. Waarna een allervriendelijkst kaartje terugkwam: ‘Goed zo, Erik Jan. Geef niet op! Ga door!’ Woorden waaraan ik me als een dorstig paard laafde.

In haar prachtboek De Ozon Expres (In de Knipscheer, 1988), een verslag van twee jaar touren langs jeugdhonken en festivals, schrijft ze: ‘Het hele leven is treden beklimmen naar het gigantisch hoge podium waarop de eerste stap de laatste adem is.’