altijd dronken

Elk jaar dat ik ouder word
Elk jaar dat ik verjaar
Elk jaar dat ik weer staar
Naar de ballonnen op de grond

En de ballonnen aan de muur
Die nu vliegen door de kamer
Dan voel ik me weer bekwamer
Dan brandt wederom het vuur

Om meer te ondernemen
Om meer doelen te stellen
Men daarover te vertellen
En samen succes te claimen

Maar eerst nu even feesten
Daarna zien we wel verder
Doe vandaag niet budgettairder
Laten we losgaan als beesten

Dit gedicht publiceerde mijn zoon Julian vannacht om 12 uur op Instagram ter gelegenheid van zijn 22ste verjaardag. De slotregel deed me denken aan Charles Baudelaire: “Wees altijd dronken! Dat is alles, het enige wat er toe doet.”

De 19de eeuwse Franse dichter doelde niet alleen op dronkenschap door alcohol, hij zag allerlei manieren om te ontsnappen aan “de helse last van de Tijd die je schouders breekt en je naar de aarde drukt”. We kunnen ons laven aan wijn, maar ook aan de poëzie of aan de vriendelijkheid, betoogde hij.

Hij had gelijk: vriendelijkheid kan ons optillen en een welkom tegenwicht bieden aan de haat, de angst en het doemdenken dat welig tiert in een maatschappij die we nog altijd samenleving blijven noemen.

Als we jarig zijn kunnen we staren naar de ballonnen. De ballonnen op de vloer, wiggelend in de wind, en die aan de muur, die losschieten en door de kamer vliegen. “Dan brandt wederom het vuur,” schrijft mijn zoon, waarbij hij ongetwijfeld gasbranders en mandjes onder de ballonnen had bedacht. Mandjes met mensjes erin, die zien hoe wij leven. Hoe wij dapper doelen stellen, successen claimen, beesten. Hoe we losgaan, dronken niet van de wijn, maar van dichtregels en vriendelijkheid. Stómdronken zijn we van de vriendelijkheid. Van harte gefeliciteerd, allerliefste Julian.