complimentenmeisjes

Op zomaar een donderdagochtend in De Pijp in Amsterdam werd ik aangesproken door een vriendelijke man met lang haar, gestoken in een rood pak. “Mag ik jou een complimentje geven?” vroeg hij.

Een verkoper, dacht ik meteen, ik word erin geluisd. Dit terwijl de man iets verderop was gaan staan en driftig een briefkaart stond vol te pennen. Waar zou ik eigenlijk moeten zijn ingeluisd? Een of andere petitie, een wurgcontract van een energiemaatschappij, een donatie aan de dierenvoedselbank van Dion Graus?

Ik had niets ondertekend, alleen maar ja geantwoord op de vraag of iemand me een complimentje mocht geven. Waarom zou iemand me niét een complimentje mogen geven? Het is niet dat ik erom zat te hengelen, maar de man in het rood begon er zelf over.

Even snel googelen: hij bleek van Complimentenmeisjes te zijn, een ideëel initiatief van kunstenaars Gwen van Zaane en Bibi Smink. In een maatschappij waarin vooral aandacht is voor wat niet goed gaat, maken ze mensen blij door persoonlijke handgeschreven complimentjes uit te delen. Ik werd kortom nergens ingeluisd en begon weer rustig adem te halen.

Eindelijk was de man uitgeschreven, de eerste regel luidde: “Eerlijke Erik Jan, Je brede open glimlach spreekt van wijsheid en warmte.” De laatste zin: “De zon schijnt niet alleen vandaag voor jou.”

Ik raakte nogal ontroerd omdat een wildvreemde me eerlijk noemde en wijs en warm en me zonneschijn toewenste voor in de toekomst. Hij had niets van me nodig, wilde alleen mijn dag goedmaken en dat lukte. Terwijl ik 'm bedankte, legde ik een moment lang mijn hand op de onderarm van de man: mijn lievelingsvorm van lichamelijk contact.