bluets

‘We cannot read the darkness,' schrijft Maggie Nelson in haar meesterwerk Bluets: een verzameling korte, kale teksten over liefde, verdriet en liefdesverdriet. Steeds sla ik het boekje weer open en ja, ik zeg boekje, maar dat is het hele compliment: deze honderd bladzijden zijn eigenlijk een pil.

‘We cannot read the darkness. We cannot read it.’ Ik hou van herhaling. Iets beweren en daarna nóg eens. Voor iemand met een brein in splinters als het mijne is het prettig dat zaken die ertoe doen nog eens gezegd worden. Zoals ik mijn geliefde, ook weer bij wijze van compliment, wel op kan vreten als ze zegt dat ze van me houdt en in de daaropvolgende zin wéér.

‘We cannot read the darkness. We cannot read it. It is a form of madness, albeit a common one, that we try.’ Het donker niet kunnen begrijpen, het wel tot gekmakens toe proberen. Kijken in het zwart, niets zien. Blijven kijken.