bruine ribfluwelen broek

Ik vind het niet erg om oud te worden. Misschien omdat ik best wat mensen heb gekend die nooit de kans kregen om oud te worden. Misschien ook omdat het niet is tegen te houden, net als hoge inflatie na tomeloze overheidsuitgaven, of kutmuziek terwijl je langs de schappen loopt in de supermarkt. Het komt toch wel. 

Het vergrijzen ging een tijdje best hard, maar toen stokte het, als een achtbaankarretje dat na een eerste roetsj tot stilstand komt. Het kaal worden gaat wel door. Het zit aan de achterkant, dus mensen zien eerst niks maar als ik me omdraai: kreetjes van schrik. 

Zeven jaar geleden was ik in afwachting van een rugoperatie en liep ik met rollator door het dorp. Ik behoorde tot de categorie ‘mensen die slecht ter been zijn’, wat betekende dat ik werd voorgelaten in de rij bij de bakker en werd toegeknikt door andere rollatorgebruikers, zoals motorrijders elkaar groeten met uitgestoken hand of voet. 

Inmiddels ben ik alweer een tijdje op de been. Toch vond ik het met die allengs uitbreidende plek op mijn achterhoofd en die grijze slapen die zich weliswaar al een tijdje niet meer uitbreiden, maar ook niet meer weggaan, tijd voor een een meer leeftijdsadequate garderobe. 

Dus kocht ik een bruine, ribfluwelen broek. Ik zag 'm en paste 'm, tot ik bij wijze van “verkocht!” het prijskaartje er vanaf trok. De broek past bij wie ik nu ben, dit ben ik. Gelukkig is hij nog lang niet versleten.