wachtkamerervaring

Gisteren zat ik in een wachtkamer. Te wachten, want iemand die ik ken moest een medische behandeling ondergaan. Ik bevond me op een plek die daarvoor bestemd was, dat maakte me rustig. Had ik helemaal in de actiestand gestaan, dan zou er veel onrust zijn geweest.

Uit onzichtbare speakers (ik heb alle wanden en het plafond minutieus afgespeurd, waar hingen die dingen?) klonk achtergrondmuziek. Omdat verder niemand iets zei, was het het enige geluid. Daarmee klonk het dus niet op de achtergrond. Ook niet op de voorgrond. Er was maar één grond.

Muziek kan helpen om de toon te zetten voor mijn wachtkamerervaring. Dat verzin ik niet, dat lees ik op een website. Muziek kan ook helpen om ongerustheid bij patiënten te verminderen.

Onzin, ben ik geneigd te roepen, maar in dit geval hadden ze wel een hele goeie afspeellijst gekozen. Killing Me Softly With His Song van Roberta Flack. You’ve got a friend van Carole King. Smile van Nat King Cole. Het werkte.

“You'll find that life is still worthwhiiiiiile
if you just smiiiiiile…”

En ja hoor, daar brak bij mij een glimlach door.