de peul
Gisteravond werd Inside Aut voor de laatste keer vertoond, de documentaire van Isabelle la Poutré over haar zoektocht naar een naam voor de kluwen in haar hoofd.
Na een diagnostisch onderzoek kwam die naam er: autisme. Het label loste niet meteen iets op, maar er was in ieder geval een woord. Iets waar je naar kunt verwijzen als het weer eens kansloos vastloopt daar bovenin.
‘Schäl dich komm schäl mich/aus meinem Wort’, dichtte Paul Celan. Autisme is de peul en de ik is het erwtje dat je eruit moet peuteren. Dat gaat niet vanzelf, want in de peul is het donker, maar veilig.
Na afloop van de film stond ik een beetje na te mijmeren, tot ik erachter kwam dat er een man op zo’n 30 centimeter afstand stond te wachten tot ik was uitgemijmerd.
Pas toen ik ’m aankeek, begon hij zacht te praten. Waar het om ging, was die beleefdheid. Hij wachtte met praten tot ik de peul had geopend, en verlaten.