de waarheid

De in 1977 gestorven Mathilde Willink had geen douche. Ze friste zich in haar huis aan de Weteringschans in Amsterdam gewoon op boven de wasbak in de wc.

Mijn opa bouwde ik denk ergens in de jaren dertig in het dorpje Den Oever een eigen huis waarin ook geen plaats was voor een douche. Dat was normaal: af en toe werd er een teil gevuld met warm water en daar mocht iedereen dan in. Na elkaar, de jongste als laatste.

Ik ben ook de jongste, maar gelukkig heb ik nu een douche en een bad, helemaal voor mijzelf. Vroeger lag ik urenlang te weken tot mijn huid rimpelde, maar nu vind ik dat ik daar geen tijd meer voor heb. Ik verkies douchen en doe dat in een oogwenk: inzepen, afspoelen, afdrogen.

Ik zou kunnen beweren dat ik zo kort douche voor het milieu, maar ik kan niet liegen, dus zeg ik toch maar eerlijk dat de milieuwinst bijvangst is en dat ik eigenlijk zo kort douche omdat ik geen idee heb wat ik daar verder onder die straal moet doen.

Ik zou kunnen beweren dat ik niet kan liegen om ethische redenen, maar zeg toch maar eerlijk dat als ik niet de waarheid vertel er bij mij kortsluiting ontstaat. Dan wil ik wilde gebaren makend in de lucht springen, om zo de leugen van me af te schudden, maar verspilde moeite.

Het enige wat erop zit is de onwaarheid terugnemen alsof je de tekstballon boven je hoofd als een zeildoek naar beneden haalt en verruilt voor een nieuwe, met een alternatieve tekst erin: de waarheid.