hippy dippy

Zes jaar geleden reisde fotograaf Alec Soth naar Finland. De reis vanuit zijn woonplaats Minneapolis was lang en vermoeiend geweest, toch wilde hij nog niet gaan slapen. Een alternatief was om aan een meer te gaan zitten, daar zijn er genoeg van in Finland, en daar een beetje gaan zitten mediteren.

Wat er toen gebeurde laat zich zowel omschrijven als ‘niets’ en ‘alles’. Zomaar ineens raakte Soth overmand door een inzicht, dat je alleen kunt omschrijven middels hippy-dippy-achtige taal, die geen recht doet aan het fundamentele dat zich meester van ‘m maakte. Hoe dan ook zag hij ineens in, gezeten aan dat meer, dat alles in de wereld met elkaar verbonden was.

Dat was het. Niets geen spectaculaire spirituele verschijningen. Soth werd ook niet opgetild of zo, het was alleen dit. En het was levensveranderend.

Ik heb drie jaar geleden een ervaring gehad die me doet denken aan wat Soth meemaakte, alleen was het moment nóg kleiner. Ik was niet eens aan het mediteren, had niet lang gereisd. Ik ging wandelen met de hond en zat in het park in het gras in een mager zonnetje. Met mijn ogen half dicht nam ik waar en niet waar. Verderop zaten wat mensen, iemand lachte, maar niet op een irritante manier. Verderop waren kinderen aan het frisbeeën, eenden kwaakten. En ineens was alles goed. Ook dat klinkt hippy-dippy-achtig, dat alles goed was, maar het was zo. Er gebeurde verder helemaal niets, maar het was iets fundamenteels dat zich meester van me had gemaakt en het was levensveranderend.

Na zijn kleine, grote moment van epifanie nam Soth een jaar vrij. Dat kan ik me nog niet veroorloven, maar dat komt.