denk, denk, denk, denk

Een belangrijk deel van mijn leven besteed ik aan het opladen van elektrische apparaten. Als ik naar bed ga, sluit ik het snoertje van mijn iPhone aan op het lichtnet. Ook de stekker van mijn Macbook gaat in het stopcontact. De batterij van mijn elektrische tandenborstel wordt bijgevuld door 'm op het bijgeleverde witte voetje te plaatsen. De stekker van mijn scheerapparaat gaat in het enig overgebleven dingetje in de contactdoos. Als alle apparaten aan het infuus liggen is het tijd om mezélf te gaan opladen. Ik ga slapen.

Helaas lukt dat slapen al dagen voor geen meter. Om een uur of acht ben ik enorm moe, maar als het bedtijd is denk ik: het is bedtijd. Ik lig in bed denk: ik moet slapen. Als ik wakker lig denk ik: hoeveel uur heb ik nog? Ik denk, denk, denk, denk; mijn gedachten massief zoals een tank, tank, tank, tank.

Als ik wakker word, ontkoppel ik mijn opgeladen iPhone. Bovenaan het scherm van mijn Macbook staat een pictogrammetje van een vol batterijtje met links daarnaast, nu nog wel, het heerlijke percentage van 100. Ik hoef niet meer heen en weer te bewegen met mijn elektrische tandenborstel, dat kan ie weer helemaal zelf. En mijn scheerapparaat dat gisteren nog bromde als een oude grasmaaier, maakt weer het geluid van een radiografisch bestuurbaar vliegtuigje. Alleen ik ben nog leeg, helemaal leeg, en de dag moet nog beginnen.