shhhht

Tegenwoordig staat alles in mijn leven in het teken van ‘vol’ en nu moet ik een stuk schrijven over leegte. Elke zin die ik opschrijf wil ik verwijderen, omdat er niets staat, maar dan bedenk ik me dat dat juist de bedoeling is.

Ik hou
veel wit
op de pagina,
omdat ik
de leegte
niet alleen
wil beschrijven
maar ook
wil laten
zién.

Heel vaak als het even stil is, gaan mensen die stilte benoemen. “Stil is het hè?” zeggen ze dan, waarna ik reageer met: “Nou, nu dus niet meer.”

Als iemand in een stiltecoupé gaat zitten praten, gaan medereizigers “shhhht!” roepen, waardoor het alleen maar erger wordt. Ik ga liever op zo’n manier naar de kletsmajoor kijken dat hij het wel uit zijn hoofd laat om nog één geluid te maken. Behalve: “Sorry”. Dat zou ik nog kunnen verdragen.