deur

Ik moest bloed laten prikken, dat kon gewoon in het dorp. Ik was vijf minuten te vroeg, die driehonderd seconden bracht ik om de hoek mijmerend door, al veronderstelt mijmeren dat je ergens over nadenkt, en ik dacht eigenlijk nergens aan.

Maandagochtend, het dorp liep uit, allemaal over dezelfde ontsluitingsweg. Veel knorrepotten op de fiets of in de auto en een paar mensen juist met een vrolijke snoet, ik veronderstelde dat die afgelopen nacht fantastische seks hadden gehad. Dat je daarna nog uren doorgloeit.

Eindelijk was het acht uur, ik liep de artsenpraktijk binnen om me te melden. Maar ik was op de verkeerde plek, waar ik moest zijn zat nu twee straten verderop. Daarmee was ik nu dus te laat op mijn afspraak en dat háát ik. Omdat mensen zouden kunnen denken dat ik achteloos ben als het om afspraken gaat, of geen respect heb voor de verpleegster met haar naalden en haar buisjes.

Het andere gebouw had aan drie kanten geen ingang. Even was ik bang dat ik ook aan de vierde kant niet naar binnen zou kunnen. Binnen een drukte van belang, maar ik mocht er niet bij. Zo voelde het, maar ik liep de hoek om en daar was gelukkig een deur.