dimmen

Ik schrijf over hoe het leven soms ondoenlijk is voor iemand die alles in zich opneemt. Als verslaggever van mijn eigen brein probeer ik enig inzicht te bieden in hoe het er daar bovenin aan toegaat, met al die gedachten, en vertakkingen van die gedachten, en daar weer vertakkingen van, die zich opnieuw vertakken, en vertakken.

Mijn hoofd zit voortdurend vol en wordt dan zo zwaar dat ik het in mijn handen moet houden. Kunstenaar Ai Weiwei zegt vandaag in de Volkskrant: “We moeten waarderen dat we hersenen hebben, we dragen ze altijd op onze schouders mee.” Dat waarderen schiet er bij mij af en toe een beetje bij in, maar ik heb wel iets om over te bloggen.

Zo vol zit mijn hoofd dat alles soms een blur wordt en ik niets meer kan overzien. Als ik dát opschrijf wordt alles voor de lezer óók een blur en kan hij óók niets meer overzien. Dat gaat niet en dus moet ik dimmen. Indammen. De complexiteit simplificeren.

Het moet, omdat het anders onleesbaar wordt. Zoals ik voor mijzelf mijn hersenhel moet bagatelliseren, omdat het anders onleefbaar wordt. En daarom staat er aan het begin van dit blog: “soms”, in plaats van “heel vaak”.