dr rhytm

In mijn radicaal autobiografische boeken Hallo muur en Door het licht schrijf ik over liedjes die zich als kleine gezwellen in mijn hoofd kunnen nestelen om er niet meer weg te gaan. Het zijn meestal kutliedjes, die binnenkomen en vervolgens keer op keer worden afgespeeld. Niet het hele liedje, maar een klein stukje, dat op loop gaat en doorgaat, doorgaat, doorgaat.

Vanochtend was het Dr Rhytm, een liedje dat ik een kleine veertig jaar geleden voor het eerst en neem ik aan ook voor het laatst op de radio hoorde. Daarna nooit meer, tot vanochtend vroeg. Ik wandelde door het park met Nina, zoals ik elke ochtend door het park wandel met Nina. Er was nog niemand, het was stil, en ineens klonk in mijn hoofd, alsof er een volumeknop werd opengedraaid: “Dr Rhythm! Dr Rhythm! Dr Rhythm! Dr Rhythm!”

Steeds alleen die twee woorden, uit een liedje dat (ik heb gegoogeld) gezongen wordt door zangeres Gerda van den Outenaar van de Nederlandse band G'Race. Door en door ging het: “Dr Rhythm! Dr Rhythm! Dr Rhythm! Dr Rhythm!”

Het bewijst het succes van catchy hitjes. Dat ze na een of enkele keren luisteren, bijna veertig jaar geleden, zó lang blijven hangen, in dat Paleis van Versailles dat mijn hersenpan is. Een paleis dat (minstens) 2300 kamers telt, met daarin (minstens) 2300 liedjes, allemaal vergelijkbaar met Dr Rhytm van G'Race.

Nooit dacht ik aan het liedje, nooit hoorde ik het, en ineens was het er. Een klein gezwel dat ineens groot werd, ik hoop tijdelijk.