ducttape

Twee toeristen liepen op me af: of ik wist waar de halte van bus 22 was. Al sla je me dood, antwoordde ik, maar dan in het Engels.

Is het die kant op? vroegen ze, een kant op wijzend. In ieder geval niet dié kant op, antwoordde ik. Dus dan de andere kant op, deduceerden ze.

Terwijl ze wegliepen, was ik nog aan het nadenken. Pas toen ze uit het zicht waren verdwenen, dacht ik: o nee, het was toch dié kant op.

Wat stom, wat stom. Waarom had ik zo zelfverzekerd gezegd: in ieder geval niet dié kant op. Waarom? Omdat ik ze van dienst wilde zijn. Maar nu had ik ze van de regen in de drup geholpen.

Tegen de volgende toerist die me de weg vraagt, antwoord ik: Al sla je me dood. Maar dan in het Engels. En daarna houd ik mijn lippen op elkaar alsof er ducttape overheen zit.