echt lang

Ik heb niks om aan te trekken, behalve wat in mijn kast ligt. Winkels wil ik niet in. Dan vragen mensen of ze me kunnen helpen en als ik iets pas zeggen ze dat het leuk staat en dan laat ik me van alles aansmeren en terugbrengen doe je niet, althans ik niet, en doe ik het toch, dan krijg je natuurlijk weer niet je geld terug, maar mag je wel iets anders uitkiezen, wat ook weer kut zit, maar dan ga je natuurlijk niet wéér terug.

Online word ik moe van de keuze. Ik zoek op coltrui en krijg er zevenhonderd voor mijn kiezen. Als ik er een uitpik, wat gebeurt er dan met die andere zeshondernegenennegentig? Bovendien kies ik steeds weer zwart en grijs, maar is het niet een keer tijd voor wat meer kleur? Van mijn lievelingsband The Smiths komt de tekstregel: “I wear black on the outside, 'cause black is how I feel on the inside,” maar man, dat was in de jaren tachtig.

Eigenlijk wil ik lange vesten. Jaren geleden kocht ik er drie, daarna raakten ze uit de mode en nu kan ik ze nergens meer vinden. Wel een-beetje-lange vesten, maar niet écht lange. Vesten waarin ik kan verdwijnen, als een omhulsel waar je in kunt gaan. Die ik als een harnas van wol om me heen kan slaan.