masterclass

Ik beschik over competenties en op basis daarvan word ik uitgenodigd om dingen te komen doen, bijvoorbeeld een voordracht houden of pas nog om ergens in een zaal een masterclass autobiografisch schrijven te geven. Op weg ernaartoe gebeurde iets wat vaker gebeurt: ik werd overmand door het oplichterssyndroom.

Dat bestaat eruit dat ik overtuigd raak van het feit dat de uitnodiging om de masterclass te komen geven op een misverstand berust. Ik heb me mijn competenties ingebeeld, ze zijn niet echt. Wie mij heeft uitgenodigd weet dat nog niet, maar na de aankondiging komt hij daar vanzelf achter.

“Hier iiiiiiiis.... Erik Jan Harmens!” Ik ben nog onderweg, maar zie helemaal voor me hoe het straks zal gaan. Ik moet op, de hele zaal wacht. Daar ga ik en achter het spreekgestoelte stotter ik goedemorgen, daarna val ik stil. Ik zou wel een slokje water lusten, maar ben bang dat het glas uit mijn handen klettert. Of dat ik mijn mond niet goed om de rand gesloten krijg en de helft erlangs loopt.

Onderweg naar de masterclass denk ik nog: stel dat de zaal waar het moet gaan gebeuren ineens in lichterlaaie staat? Dat kan gebeuren, een ongeluk zit in een klein hoekje. Even is er opluchting: er zou sprake zijn van overmacht. Ik zou worden gebeld, weer terug naar huis mogen en mezelf daar als een kat oprollen op de chaise longue. Niemand zou meer verwachtingen van me hebben. Er zou geen mand zijn om door te vallen. Alles zou goed zijn.

Maar de zaal stond niet in lichterlaaie, het gebouw bleek bij aankomst volkomen intact. Gelukkig maar, want die masterclass nailde ik. Dus alles kwam goed.