eenzaamheid (3)

Eenzaamheid is niet opschrijven wat je eigenlijk wilde opschrijven. Omdat je de gevolgen al voorvoelt en iedereen zo op scherp staat dat ieder spettertje uit je waterpistool wordt aangezien voor olie op het vuur.

Het is alsof ducttape mijn lippen op elkaar drukt en die ducttape is niet onwelkom, anders had ik mijn handen, in het geheel niet door tiewraps bij elkaar gehouden, wel gebruikt om het plakband met zachte hand te verwijderen. Blijkbaar ben ik blij dat ik zwijg.

Als ik zwijg houd ik onbelemmerd zicht op de realiteit. De realiteit is vrouwelijk. De realiteit is sterk genoeg om niet met de spierballen hoeven te rollen. De realiteit ontvouwt zich als een doek.

Daarom drink ik niet meer. Daarom kijk ik geen series meer. Daarom houd ik stilteretraites in mijn eigen woonkamer. Om me als een varken in de modder steeds weer om te wentelen in de realiteit.

De realiteit praat zacht als een maffialeider. De realiteit weet dat ze soms ongewenst is. Als ze niet wordt uitgenodigd, komt ze niet.