eindeloos

Als iemand vraagt of ik mee wil naar een concert, zeg ik meestal nee. Sardientjes in een blik krijgen meer ruimte dan ik. Ik haat het om in een volle zaal met de schouder opzij te worden geduwd door iemand met een kartonnetje met tien bier boven zijn hoofd. Dat durf ik zelf niet, zo met die schouder, dus als ik bier ga halen vraag ik iedereen of ik er even langs mag. Duurt eindeloos.

Vroeger zei ik altijd ja. Ging ik in Nighttown in Rotterdam naar Bodycount en toen voorman Ice-T brulde: “Please raise for the national anthem!” en Cop Killer werd ingezet kwamen van links de rapliefhebbers en van rechts de metalfans. Ik in het midden werd gesplesjt, maar gaf geen damn.

Wie ik ook zag: Johnny Cash in Ahoy, Sigur Rós in de Melkweg en Fela Kuti in Paradiso. Laatstgenoemde bracht in drieënhalf uur tijd drie liedjes ten gehore, elk tot in extremis uitgesponnen. Duurde eindeloos. Beste concert ooit.