finished

Ik had gisteren een ontbijtafspraak met iemand en dat is iets wat ik veel vaker ga doen. Ontbijten doe je normaal gesproken thuis, alleen of met je geliefde of kinderen, en doe je het dan een keer met iemand van buiten je binnenste cirkel en dan ook nog buitenshuis, dan neem je die intimiteit toch een beetje mee.

Er was in het restaurant ook veel minder geroezemoes dan als we er zouden hebben zitten lunchen, borrelen of dineren. Wel lieten de serveersters voortdurend bestek uit hun handen vallen, zoals je dat zelf ook kunt doen als je de slaap nog uit je ogen aan het wrijven bent. Van het geluid kwam ik steeds een beetje omhoog uit mijn stoel, als bij een jump scare bij het kijken naar een horrorfilm.

Grappig was dat mijn tafelgenoot een verhaal aan het vertellen was terwijl hij met zijn lepel stukjes fruit en granola uit de yoghurt zat los te wiggelen, en dat de niet-Nederlands sprekende serveerster er ineens genoeg van had en de kom van tafel weggriste. “Finished,” riep ze op opgeruimde toon, waarop de man tegenover me in plaats van protesteerde eigenlijk wel met die vaststelling kon leven.