flap

Toen Edwin van der Sar zijn mond hield over wat Marc Overmars had gedaan, was het niet goed. De algemeen directeur van Ajax mocht niet duiken, moest zich laten zien, verantwoording afleggen over wat hij wanneer wist. Elke dag dat hij zweeg was voer voor de hongerige media, die verhalen maken waar wij op clicken, kortom: wij zijn de media. “Waarom zwijgt Edwin van der Sar op dit moeilijke moment voor Ajax?” schreef Het Parool. “Laf wegduikgedrag past Van der Sar niet," aldus De Telegraaf.

Toen hij zijn mond afgelopen zondag dan tóch opendeed over wat Marc Overmars had gedaan, was het wéér niet goed. "Tenenkrommend," oordeelde VI Vandaag. En het AD: "Hoe is het mogelijk dat de directeur van de grootste club van Nederland zo warrig en ogenschijnlijk onvoorbereid aan een interview begint?"

‘Flap’, zoals wij vroeger de voormalig doelman vanwege zijn oren liefkozend noemden, zoals ik door het leven ging als ‘Paardenbek’, omdat ik mijn mond wagenwijd open deed als ik lachte: Flap mocht niet spreken en ook niet zwijgen. Hij mocht niet in de spotlights verschijnen, maar ook niet in de coulissen verdwijnen. Of misschien mocht hij het allemaal wel, maar hebben we gewoon voortdurend iets nodig om over te schrijven.

Gisteren heb ik bij wijze van experiment vierentwintig uur lang geen nieuws gevolgd op mijn telefoon. Steeds pakte ik 'm, maar alle apps waren eraf dus er viel niets te zien, zoals ik toen ik stopte met roken voortdurend mijn sigaretten wilde pakken, maar in lucht grabbelde. Steeds die telefoon in mijn hand zonder er iets mee te doen, zoals kapitein Frank Furillo in de tv-serie Hill Street Blues als ex-drinker een fles whiskey in de hand kon houden zonder ervan te nemen.

Tot aan het einde van de dag wist ik niets. Ik was nergens van op de hoogte en ik vond het heerlijk. Net heb ik weer even gekeken, dus vandaag is naar z’n moer, maar doe mij morgen weer zo’n dag.