flauw

Gisteravond had mijn zoon het over iets en toen ik vroeg of hij al iets over dat iets gehoord had zei hij: “Nee, nog niet, ik heb eerst maar ‘ns een balletje opgegooid.”

“En?” vroeg ik daarop.
“Hoe bedoel je, en?”
”Heb je het balletje ook weer gevangen?”

Ik neem taal letterlijk, met de nadruk op de vierde en vijfde letter van het woord letterlijk. Te letterlijk dus.

Als iemand in een vergadering zegt dat hij iets gaat parkeren, denk ik aan een auto. Gaat iemand ergens op kauwen, dan denk ik aan Bubblicious. Wenst iemand me eind december een prettig uiteinde, dan denk ik aan mijn kont. Heeft iemand een idee, reageer ik niet enthousiast genoeg en zegt hij daarop dat hij deze keutel maar weer intrekt, dan denk ik aan wat er van achteren uit een konijn komt. Half, want het glipt weer terug naar binnen.

Als ik dingen zo letterlijk neem, trekken mensen vaak een gezicht alsof ze een tia krijgen. “Wat flauw!” roepen ze en dan denk ik dat ergens zout bij moet, maar soms is het beter om gewoon je bek te houden.