groei

Tot een jaar geleden gaf ik niets om de planten op mijn balkon. Sporadisch gaf ik ze water en als ze doodgingen mompelde ik iets van: “Mijn planten gaan altijd dood.” Dat leek eerder toegeven aan lotsbestemming dan het gevolg van een doorgeslagen desinteresse.

De klimop op mijn balkon had mijn moeder me cadeau gedaan. De gift had ik zo'n beetje voor kennisgeving aangenomen. Wel water geven hoor, zei ze steeds, maar ik beweerde dat klimop onkruid was dat niet zou vergaan.

Een jaar geleden, twee jaar na mijn moeders dood, veranderde er iets. Ineens begon ik om de planten te geven. Ik begon de klimop, hoe dood hij ook oogde, te verzorgen. Ging weer regelmatig water geven en zelfs in de weer met koffieprut door de aarde.

Eerst dacht ik dat ik het me verbeeldde, maar na een tijd verschenen er groene blaadjes. Alleen in het midden blijft alles bruin, daar heb ik nu twee jonge klimopplantjes bijgezet. Alsof je een puppy koopt om je oude vermoeide hond te inspireren. Groei! roep ik als een voetbalcoach tot de dode takken en blaadjes. Groei!