kuper island

Op het eind van de hoogst indrukwekkende podcast van Duncan McCue over het lot van Inheemse kinderen op de inmiddels tot de laatste steen afgebroken Kuper Island Indian Residential School op Penelakut Island in West-Canada, worden de namen opgelezen van de 167 kinderen waarvan bekend is dat ze op school onder een katholiek schrikbewind zijn overleden. Het is een schatting, waarschijnlijk zijn het er meer.

Net daarvoor sprak McCue zijn laatste woorden uit: “Telling the story was my responsibility. Now that you've listened, it's yours.” Als luisteraar kom je er dus niet meer mee weg om te verzuchten: ‘Wat vreselijk, ik heb er geen woorden voor.’ De slachtoffers hebben er namelijk wél woorden voor, die hebben ze net in acht afleveringen met je gedeeld.

De vraag waar ik als luisteraar nu een antwoord op moet zien te vinden: wat zet ik daar tegenover?

Veel daders zijn dood of onvindbaar, maar eentje niet. Via de telefoon geeft de inmiddels bejaarde broeder aan niet te willen praten, want het is allemaal zo pijnlijk. Even hoop je dat hij aan de pijn van zijn slachtoffers refereert, maar hij bedoelt zijn eigen.