groen en geel

Ook ik erger me groen en geel aan voetballers die doorrollen voor de show, op de grond slaan van de zogenaamde pijn en zeiken als een klein kind over elke arbitrale beslissing. Hoewel ik eigenlijk weinig kleine kinderen ken die zich zó infantiel gedragen als de gemiddelde profvoetballer.

Misschien moet ik overschakelen op rugby. Ook met een bal, ook een combinatie van techniek en fysiek, maar zonder dat oeverloze gezeik, dat bloedirritante tijdrekken, en wie de scheids uitscheldt mag gaan douchen.

Dušan Tadić en Luuk de Jong mogen nog steeds doorrollen, op de grond slaan van de zogenaamde pijn en de scheidsrechter om het minste of geringste attaqueren, alleen hoef ik er niet meer naar te kijken.