soulshow

In Het Parool stond een interview met DJ Dimitri, die vertelde hoe hij vroeger altijd naar Ferry Maat’s Soulshow luisterde. Ruim een jaar lang deed ik dat ook, toen ik disco was. Na dat jaar werd ik new wave en ruilde ik mijn kleurrijke kleding in voor zwart.

E. was ook disco en woonde in de flat bij het basketbalveldje, waar ik iedere dagen uren doorbracht met het perfectioneren van mijn driepuntsworp. Steeds opnieuw ging ik klaarstaan, trok een denkbeeldige stippellijn tussen bal en basket en gooide de bal vervolgens over die stippellijn alsof ik een patroon overtrok in een breitijdschrift.

Op een gegeven moment ging iedere bal raak en zou ik op dat moment door een scout zijn opgemerkt, dan had ik een glanzende carrière in de NBA in het vooruitzicht gehad, maar scouts uit de NBA kwamen nooit in Alphen aan den Rijn.

Op donderdagavonden even voor achten, nadat mijn duizendste driepunter van die dag door het netje woosh’de, kreeg ik een seintje vanaf het balkon en spoedde ik me E.'s huis in, waarna we onze hoofden meebewogen met stampers van George Duke, Stephanie Mills, Imagination en natuurlijk Shakatak en Shalamar.

Shakatak en Shalamar: even googelen leert dat beide groepen bijna een halve eeuw na oprichting nog steeds optreden. Ferry Maat leeft nog, E. ook, ik ook: niet álles gaat verloren.