hek

Gisteren waren mijn broer, mijn zus en ik weer samen. In Alphen aan den Rijn natuurlijk, waar anders, en we bezochten de plekken uit onze jeugd: de Rigolettohof, de kringloopwinkel, winkelcentrum de Aarhof én winkelcentrum de Ridderhof. Die laatste plek is nog maar voor de helft open, de andere helft wordt afgebroken. Wat er nog van over is staat voor de helft leeg, wel zijn er twee (!) nagelstudio’s.

In de Rigolettohof staat het huis waarin we opgroeiden. In tegenstelling tot de Ridderhof, is het hek dat toegang geeft tot de achtertuin nog altijd intact gebleven. Nog altijd hetzelfde hek, hetzelfde hout, dezelfde turquoise verf die mijn broer er ooit op heeft gesmeerd. Waarna ik met wat er nog van over was mijn fiets beschilderde. Maar het was voor op hout, de verf hield niet op metaal, als tranen stroomde het naar beneden.

Mijn broer, mijn zus en ik namen een selfie voor dat verweerde maar nog intacte hek. Het klinkt gek, maar ik ontleen daar steun aan. Dat dat hek nog intact is, dat dat blijft. Tot ook dat verdwijnt. Maar dan zijn wij er zelf nog. Tot ook dat niet meer zo is. Maar dan zijn wij er niet meer bij.