reünie

Gisteravond was ik in een ruimte met honderd mensen en ik hoorde honderd stemmen. De stem van degene met wie ik sprak, mijn eigen stem, plus die van iedereen om me heen.

Ik probeerde een selectie te maken, de anderen te muten of op zijn minst zachter te maken, maar zoals wel vaker wordt wat je zachter probeert te maken juist harder.

Omdat ertegen vechten niet hielp ben ik ze toen maar gaan binnenlaten, wat niet onprettig was, want ik was op een reünie van mijn oude werkgever en dit waren mooie stemmen van mooie mensen met wie ik achttien jaar lang een kantoor gedeeld heb.

Op een gegeven moment werkte ik er zo lang dat ik dacht dat het nooit meer op zou houden en toen hield het toch op. Ik vloog uit want ik wilde schrijver worden en dat is gelukt, maar gisteravond wenste ik de tijd terug waarin ik nog naar dat schrijverschap verlangde. Omdat je waar je naar verlangt kunt kneden, terwijl wat je bezit alleen maar ís, niets meer kan wórden.