hoe te leven

Gisteren had ik iets nodig van de viswinkel. Als je het per se wilt weten: een kant-en-klaarmaaltijd.

Van de vorige keer wist ik dat het aldaar aanwezige pinapparaat mijn nieuwe pas niet accepteerde. Ik zit namelijk bij een duurzame bank die dacht: laten we alle klanten een nieuwe pas geven zonder te checken of pinapparaten in winkels die wel accepteren. Not. Sta je dan met je goeie gedrag.

Ik mijn spaarvarken leeggekieperd en acht euro aan muntgeld meegenomen. In de vitrine ontwaarde ik slechts één kant-en-klaarmaaltijd en ik dacht joviaal te doen door ernaar te wijzen en te zeggen: “Nou, die ligt echt op mij te wachten. Zie je dat, mijn naam staat erop, hahaha!”

Geen enkele reactie van de andere kant van de toonbank. De eigenaar van de viswinkel haalde het kaartje van de verpakking waarop de prijs stond: € 7,85. Ik gaf ’m de acht euro, waarop hij zei: “En een hele fijne dag!”

Maar ik had helemaal niet gezegd: laat maar zitten. Ik kreeg nog geld terug. Hij was ook in verwarring, was ik zo’n pietlut die om die 15 cent zou gaan vragen?

Ik besloot de situatie te redden, maar helaas speelde ik weer de joviale kaart: “Het is goed zo, die 15 cent is voor jou. Zie het als een kerstbonus!” Veel te ingewikkeld verwoord en bij nader inzien klonk het ook vrij aanmatigend. Maar te laat, de woorden waren mijn mond al uit.

Om de hoek ben ik op een bankje gaan zitten, heb ik smekend naar de hemel gekeken terwijl ik drie woorden stamelde: “Hoe te leven?”