hoera

Bijna twintig jaar geleden, namelijk achttien, organiseerde ik samen met mijn vriend Tommy Wieringa een zogenoemde ‘Hoera-borrel’, vanwege het verschijnen van zijn roman Joe Speedboot en mijn dichtbundel Underperformer.

Plaats van handeling was het zaaltje boven Kapitein Zeppos, een café in Amsterdam. De trap naar het zaaltje was extreem steil, wat pas een probleem werd toen mijn schoonvader, die MS had en in een rolstoel zat, naar boven moest. Tommy zelf en een andere vriend met vergelijkbaar postuur, tilden het loodzware vervoermiddel zonder blikken of blozen naar boven. En uiteindelijk ook weer naar beneden natuurlijk. Ik sluit niet uit dat ze hier nog altijd rugklachten van ondervinden, maar ben ze eeuwig dankbaar.

Het heette ‘Hoera-borrel’ omdat je alleen naar binnen mocht als je het wachtwoord zei: “Hoera!” Ik neem dingen nogal letterlijk: vrienden van Tommy of van mij die het wachtwoord vergeten waren liet ik ook na een smeekbede niet naar binnen. Ik gaf wel een hint: “Kreet waarmee je aangeeft dat je blij bent..?” Maar met “joepie” kom je er bij mij echt niet in.

Vanochtend moest ik een wachtwoord opgeven om een bestelling op het internet rond te maken. Ik was net begonnen, was nog maar bij de derde letter, toen onder het invoervak al de tekst verscheen: “Erg zwak - Een sterker wachtwoord invoeren”. Tot op het bot beledigd annuleerde ik de bestelling. Vervolgens gaf ik met een kreet aan dat ik blij was.