jim white

Ik was gisteren bij het concert van Bill Callahan in Paradiso in Amsterdam. Ik hou van zijn zogenoemde apocalyptische folk: liedjes, maar dan dreigend.

Compleet geïntrigeerd was ik door Callahans drummer, Jim White. Behalve naar zijn Albert Einstein-achtige haardracht, bleef ik maar waarnemen hoe hij steeds zijn linkerdrumstokje helemaal de lucht in hield en daar dan naar keek, als naar een vogel die op het punt stond de duikvlucht naar beneden in te zetten. Hij bleef kijken als de stok zich naar beneden bewoog en uiteindelijk op de snaardrum landde, waarbij hij bijna verbaasd leek door het geluid dat nota bene door eigen toedoen werd voortgebracht.

Zijn rechterdrumstokje liet hij soms gewoon op de tomtom vallen, waarna hij onthutst leek dat hij 'm niet meer in handen had, en 'm dan weer oppakte. Tenzij hij gevallen was, dan pakte hij een nieuwe.

Jim White was gisteravond in Paradiso een schouwspel op zich.