konvooien

Soms zijn woorden zo groot dat ik ze niet naar buiten krijg. Ze ontstaan in mijn buik of daaronder, komen dan boven. Ergens tussen maag en slokdarm wordt het taal.

Soms zijn woorden zo groot dat ze niet langs mijn huig kunnen. Ze proberen het wel, maar het is alsof je met een tientontruck steeds weer een smal steegje in probeert te rijden.

Soms heb ik zoveel onuitgesproken woorden in me dat het voelt alsof ik twee zakken borrelnoten heb leeggegeten. Dan moet er iets uit en dat gaat ongecontroleerd, in tongentaal.

Soms zijn indrukken zo groot dat ze niet naar binnen kunnen. Ze proberen het wel: een konvooi tientontrucks voor mijn oorschelpen, oogkassen en neusgaten. Het past niet, toch geven ze steeds weer gas.

Het lijkt goed nieuws, dat sommige indrukken niet naar binnen kunnen. Lekker rustig. Maar ten eerste voel ik dat ze steeds weer naar binnen willen. Ten tweede is de reden waarom ze niet naar binnen kunnen dat het daar overvol is. Er kan niets meer bij, ook geen mooie dingen.

Op een gegeven moment sluit je zoveel buiten, dan ben je alleen nog maar een pantser.