magistrale stralende zon

Soms, of zelfs vaak, verlang ik ernaar om, vrij naar een gedicht van Johnny van Doorn, vervuld te raken van

een nieuwe lading
Levenskracht die me
Doet jubelen over de
Vol met kwinkelerende
Vogels zijnde Natuur
Die goudgeel beschenen
Wordt door een magi-
strale stralende ZON

Sowieso moet je in november de zon zoeken met een lantaarntje, maar het is ook lang geleden dat ik jubelde. Ik heb het best vaak gedaan, gejubeld, vreugdekreten geuit, maar dat was voor ik met mijn voet op de rem begon te leven.

Dat je niet vervuld raakt van een béétje levenskracht, maar een hele lading. Die als droge bulk in je buik wordt gestort, waarna je bijna ploft. Bij gebrek aan een echte, wil ik die magistrale stralende zon verzínnen. Er zo over fantaseren dat ik haar voel. Haar licht, haar warmte. Kom maar! Schijn maar!