kopen

Time schrijft over een vrouw die verslaafd is aan het kopen van konijnen. Nadat ze er weer een mee naar huis heeft genomen, voelt ze zich schuldig, wat haar er niet van weerhoudt om de volgende keer wéér een konijn te kopen.

Ik ben erg verslavingsgevoelig, maar het kopen van konijnen hoort daar niet bij. Zelfs niet kopen in het algemeen. Wel ben ik redelijk dol op online kleren kijken. Regelmatig stop ik dingen in mijn virtuele winkelmandje, soms start ik zelfs het betaaltraject, maar haak ik ten langen leste weer af. Op de een of andere manier geeft het toch voldoening, om zo dicht bij de aanschaf van iets geweest te zijn zonder een cent te hebben uitgegeven.

Eind februari komt mijn nieuwe dichtbundel uit, die De man die blauw werd gaat heten, en dus zoek ik online naar blauwe setjes die ik aan kan trekken als ik het boek ga promoten. Ik vind die setjes ook, alleen ik koop ze niet. Wel liggen ze in mijn virtuele winkelmandje, waarmee ik rondparadeer alsof het al van mij is. Kijk, zeg ik, tegen niemand in het bijzonder: een nieuw blauw setje. Waarna ik de browser weer sluit: de droom is uit.