vervlakking

“Bestaat er niet zoiets als een wonderpil?” heb ik de afgelopen jaren vaak gevraagd als het in mijn bovenkamer weer eens hopeloos was vastgelopen. De huisarts of psycholoog tegenover me keek me dan steevast aan alsof ik ‘m een retorische vraag had gesteld.

Tot ik iemand tegenover me kreeg die wel degelijk een middel in de aanbieding had. Het medicament vermindert de werking van vooral dopamine, waardoor je wat rustiger wordt. Sinds ik het slik heb ik elke dag wel een energiedip en mijn spieren voelen soms wat stijf, maar daar staat tegenover dat de deur van de donkere erker binnenin mij wat meer gesloten lijkt. Het leven is lichter, mijn gedachten gaan geordender.

Op mijn creativiteit staat vooralsnog geen rem, waar ik blij mee ben, want ik was bang voor vervlakking: dat minder donkere gevoelens ook zou betekenen minder lichte. Het woord ‘vervlakking’ doet me denken aan zo'n monitor op de hartbewaking, met daarop een doorgetrokken rechte lijn.