liedjes (4)

Ik heb altijd liedjes in mijn hoofd en daarover gaat het in deze serie, getiteld: ‘Liedjes’. Deel 1, 2 en 3 lees je hier, dit is deel 4.

Van veel artiesten heb ik geen idee of ze dood zijn of nog leven, en dat zegt niets over hen en alles over mij. Oscar Harris leeft gewoon nog, hij wordt eind dit jaar 80. Een van zijn grootste hits, Song for the Children, ontroert me elke keer als ik het hoor.

Als de schelle kinderstemmetjes erin komen denk ik aan De Lenteklokjes, het koor waar ik bij zat in Alphen aan den Rijn, dat repeteerde in een zaaltje naast winkelcentrum de Ridderhof. Ik was de enige jongen, werd gekoesterd. Toen de dirigent jarig was nam ik een banaan voor hem mee.

Mijn geheugen is een vergiet waar alles uit vliedt, maar dat ik ergens eind jaren zeventig, begin jaren tachtig een banáán meenam als cadeau voor de jarige dirigent van kinderkoor De Lenteklokjes, dát weet ik nog.

Er is één strofe in de tekst van Song for the Children die me toen al opviel en nu nog altijd:

Some are black, some stay white
Is it wrong or is it right?
Feeling strong, feeling light
Every day and every night

Mogelijk is het rijmelarij waar je niks achter moet zoeken, maar ik zoek overál iets achter. Dus is het een goede zaak of een slechte dat sommige kinderen wit blijven? En hoe kan iemand zich élke dag én élke nacht “sterk en licht” voelen? In 1980 hield ik mijn hoofd vaak vast omdat het te zwaar was, en anders van mijn romp zou rollen. Zo veel gedachten in één hersenpan kon ik niet dragen, al moest ik wel, want het waren míjn gedachten.