spoken word

Gisteravond was ik op een spoken word-evenement in De Doelen in Rotterdam. Mijn zoon trad op en dat deed hij heel erg goed. Ik bewonderde de artiesten omdat ze allemaal zonder haperen uit hun hoofd voorlazen. Haperde iemand toch, dan werd hij niet weggeboeht, maar juist aangemoedigd met gejoel en applaus: Herpák je! Herpák je!

Ik heb nog nooit uit mijn hoofd voorgelezen. Wel houd ik als ik optreed vaak mijn boek in de hand zonder erin te kijken. Soms richten mijn ogen zich op het papier, maar neem ik de woorden niet eens bewust waar. Ik weet alleen maar dat ze er staan.

Als ik niks heb om op terug te vallen, moet ik vertrouwen op wat er is. Dat durf ik niet, maar ik bewonder de mensen die dat wel durven. Ze zijn als de Franse koorddanser Philippe Petit die op 7 augustus 1974 op meer dan 400 meter hoogte ongezekerd (!) heen en weer koorddanste tussen de Twin Towers in New York. Toen hem gevraagd werd of hij niet bang was geweest om te vallen, antwoordde hij: “Maar ik dacht helemaal niet aan vallen. Ik dacht aan lopen.”