lijfeigene

Ik heb een vriendin en als ik haar voorstel aan iemand zeg ik: “Dit is mijn vriendin.” Ik heb ook andere vriendinnen, waarmee ik geen bijvrouwen bedoel, maar gewoon vrouwelijke vrienden. Als ik die voorstel aan iemand, zeg ik: “Dit is mijn vriendin… of nou ja, niet MIJN vriendin, EEN vriendin.” Een beetje omslachtig is het, maar ik hou van duidelijkheid.

Mijn vriendin, mijn échte vriendin dus, ís natuurlijk niet van mij. Alleen de relatie behoort mij toe en daarop heeft het bezittelijk voornaamwoord betrekking.

Soms zeggen mensen: “Mijn hart is van jou.” Dat neem ik dan letterlijk, hou ik ineens een orgaan in handen.

In het verleden zei iemand wel eens: “Je bent VAN MIJ.” Dan voelde ik me een lijfeigene, wat niet alleen maar onprettig was.