likmevestje

Ik heb weer eens een slaapritme van likmevestje. Zo moe ben ik dat ik niet eens in staat ben om de etymologie van ‘likmevestje’ op te zoeken.

Niet dat ik niet rechtop sta, maar kijk in mijn ogen en je ziet de uitputting. In de wetenschap dat er miljoenen mensen op de wereld veel vermoeider zijn dan ik. Bijvoorbeeld omdat ze geen huis hebben of 24-7 bestookt worden met mortiergranaten.

Problemen die ik in het leven ervaar, vallen in het niet bij die van anderen. En daarom vind ik vaak dat ik niet moet zaniken. Mijn schouders recht moet houden, de borst vooruit. Verstand op nul en gáán. In zo’n staat is om hulp vragen een onmogelijkheid, beter ga je ánderen helpen.

Trouwens nog even over likmevestje: ik kan best dingen bedenken waar ik aan wil likken. Maar aan je merinowollen cardigan: nee, bedankt.